Wednesday, September 11, 2013

Absurdity


At this moment, sipping a cup of tea as it flows into my stomach with the sensation of tepid. It gives me the strength and temptation to digress into the ‘acclaimed world of writing’ which I often refer to as ‘the scribbler’s note.’ “I am passionate about writing.” That’s what I frequently say it for the interest of self. However, the very fact is in fact, I am slothful and sluggish in my own ways. My devotion is less to the extent of my craving thoughts.

Let me digress a bit from this subject as I can observe many special things transpiring simultaneously while I am filling up this fresh Microsoft word page. Indeed a blessing in disguise for me to add some taste. So funny, my only roommate tonight is no more chatting as he has fallen off to an exhausted slumber and his Facebook account is still lying open, wide and clear. Presuming, he left out to the world of dreams triggered by the amusement of Facebook that he even forgot to shut down his laptop. He is experiencing such a deep sleep, his loud snores are actually enough to judge how deep he is sleeping. Whatsoever, let me not forget to do the forgotten part of his work. I will shut down the computer and put it in a safer place so that he does not recognizes his own blunders tomorrow morning. I will rescue him. Then, some noises coming from outside. It’s from the badminton court outside. They are playing badminton, pairs each contesting with another pair. They are enjoying game in the clear bright light which is being powerfully focused from above. Others waiting in pairs to compete with the winners. They are having fun.

Oops! I forgot to close my window, I left it slightly open. My god, ample of mosquitoes are already in now. Things are going to be worst tonight, especially those painful mosquito bites. I really can think of it. Let me try this “ALLOUT” but I hate this pungent smell which gives me a headache. I have digressed a lot. There is no way I can move it any further now, I will stop it here. 









   


Monday, September 9, 2013

Still Life by MARILYN ABILDSKOV ( The Sun Magazine) Issue 453

HE STOOD on the threshold, holding an apple in both hands and smiling. I was thirty-eight years old. It had been a good while since anyone had stood at my door like that. And now here he was: a messy blond-haired man who looked as if he hadn’t slept; a neighbor; a man offering an apple to me.
We’d met the week before. On that day he’d worn a chunky sweater and had stood in front of my apartment building next to his beat-up orange bike, talking to my neighbor Amy about the weather. It was the last week of September in Iowa City. The sun was shining, giving everything a romantic gloss: the building, whose windows were ablaze; this man’s sweater, which looked straight from a small knit shop in Dublin; and Amy, whose face lit up when she saw me coming down the sidewalk. I waved to her as I approached, smiled as she introduced me to the man, who lived in the plain white house across the street.
I asked how long he’d been living there.
“Who knows,” he said. “I’ve lost track. A long time. A lot of years.”
As he talked, I tried to figure out how old he was. Late thirties, maybe early forties. Handsome. Brainy-looking. Preoccupied. Disheveled.
Someone I knew in college many years ago once asked me what I considered attractive in a man. I said I liked men who were not slick, who were unkempt, who wore wrinkled cotton shirts and cable-knit sweaters, and who didn’t care if there were holes in them. For days after that, my friend would show me the tiniest tear in his shirt or a single thread unraveling along a sweater’s seam, as if to say, Is that attractive to you? Are you falling for me now? He’d missed the point: by “unkempt” I’d meant flawed.
Now, a week after we’d met, this flawed man was on my doorstep with an offering of fruit. I invited him in. He set the apple on my kitchen table, and we talked about the Midwest, where he was from and where I hoped to stay.
“I like being near my mother,” he said. She lived in a small town in Wisconsin.
I liked Iowa’s weather, I told him, and its trees.
We talked about the neighborhood — conveniently close to the university, but situated between the sorority and fraternity houses, so there was lots of noise on Friday and Saturday nights. But Saturday and Sunday mornings were blissfully quiet, I pointed out. All those hangovers. All that sleeping in.
We opened a bottle of wine and took it out to the flat rooftop outside my kitchen door. Under the starry October sky we continued talking about his never-ending, changed-focus-four-times thesis on French painter Henri de Toulouse-Lautrec and about my taking-forever novel, which was really a memoir, but I was hardly ever brave enough to call it that, believing that if I confessed to writing a confessional, people would think I had no imagination.
I told him about the five other women who lived in my building, how we were all friends, how much I loved that.
“A building full of gals,” he said, and though normally I hated the word gals, right then I decided that maybe it wasn’t so bad after all, that it had a certain 1940s charm.
Inside, the apple sat untouched on the kitchen table.
As we said good night on my porch, under the moonlight, he leaned in toward me, and I thought,This is it; this is the night he will kiss me for the first time, but he didn’t. Instead he said, “Let’s have dinner next Sunday.”
I watched from my kitchen window while he opened his door across the street. And as I went to sleep that night, I remembered a greeting card I’d saved through seven moves and nearly two decades, a card I’d held on to — like so many other things — because I found it charming, and because I’m a sucker for bad puns, and because I’d hoped someday to meet someone who would find the pun charming too. And I thought maybe I’d just met him.
On the front of the card was a cartoon drawing of Toulouse-Lautrec, who was known for his short stature, standing at the feet of a woman dressed in black button-up boots and a large hoop skirt and holding a parasol that covered her face. The inside read: “How about coming over to my place for a short one?”

OCTOBER WAS THE HAPPIEST time in Iowa City. With university classes underway, the town shed the heavy heat and humidity and accompanying languor of summer, and it sat upright again, the air sharp, everyone’s head clear, intentions reliable and pure.
That Sunday I picked up cornbread and the makings of a green salad and two bottles of wine (a red and a white) from the co-op. Then I went home and made turkey chili from a neighbor’s recipe.
At seven o’clock I set the table: blue-and-white bowls from Japan, tulips in the center in a clear glass vase.
At eight o’clock I opened the white wine.
At nine o’clock I sat on the edge of my bed with a glass of wine in hand, hoping I would still hear him knock at the door.
At ten o’clock I returned to the kitchen, stood at the sink, and stared at his porch light shining through the trees.
Then I decided this was bullshit, and I should go over there.
I marched across the street intending to confront him; to tell him it was bad manners not to show up for dinner when you’re invited (even though he’d invited himself); to communicate powerfully that he could not treat me like this (even though he just had). I was thirty-eight, not twenty-eight, I reasoned. Wasn’t there an age at which such humiliations should end?
When he answered the door, he had glassy eyes and a dreamy quality to his expression, as if he’d just awakened. He took a good long time saying the word hello.
“Weren’t we supposed to have dinner tonight?” I asked. I didn’t sound angry or confrontational, as planned. I sounded like a child whose promised prize had been denied.
“Oh,” he said, still smiling. Again, it took a while for the word to make its way out of his mouth.
He was wearing Levi’s and a white t-shirt and hadn’t shaved in a few days. He leaned his head against the partly open door, and through the crack between it and the jamb I could see a young woman, dark-haired — also smiling, also dreamy-eyed — on the couch. The room was enveloped in a haze of smoke.
“Oh,” I said.
“We’ll have dinner another time,” he said.
The porch light seemed overly bright.
Another time.

THEN IT WAS WINTER, which lasted six hard months most years. We all said we dreaded it, but it may be why most of us stayed in that college town: the lengthy, un­interrupted stretch of time with little reason to go outside and every reason to hunker down. The joke among women I knew was that you had to find someone to sleep with by the start of December, or you would be sleeping alone all winter. Again.
In early January I went to a party. There were always parties in Iowa City. Just when you thought you’d met absolutely the last tongue-tied, neurotic writer you could bear to meet (someone almost as tongue-tied and neurotic as you), or chatted with the last arrogant PhD student you could stand to talk to (why was their arrogance never based on actual accomplishments?), or gone to the last party your soul could take (is there an end to dull parties in college towns?), there was another and another and another. You’d trudge through the sullen streets, wrapped in a peacoat you’d bought in Japan and a scarf a student had made for you and an unflattering hat and sturdy boots, hating winter, hating the windchill. Then you’d enter someone’s quaint craftsman bungalow and strip off all those layers, and there you would be once again, standing next to a table with a plate of cantaloupe and crackers and slivers of Wisconsin cheddar, and you’d want to get across the room to that platter of hummus and sourdough bread from the co-op, where you had just seen everyone who was now at this party and where, in the checkout line, you had waved goodbye to them thinking, Oh, I hope I don’t run into you in two hours at so-and-so’s, and the other person had surely thought the same thing, and now here you both were again, and you couldn’t make your way to the hummus and the sourdough bread because the party was too crowded with those arrogant academics and those neurotic writers. Again.
Of course there was hummus and sourdough bread at this January party, and fruit and wine, always lots of wine. A graduate student in the art department asked, “Where do you live?” When I told her, she was immediately familiar with the location because it was across the street from the disheveled man. Did I know him?
“Yes,” I said, holding very still. “A little.”
“Odious,” she said, shuddering. “He’s odious.”

I GOT MY NEIGHBOR Amy to ask around about him, and she came back and told me it was heroin. He was addicted to heroin.
And just for a split second I thought: He’s addicted to heroines. How lovely, how sweet.
“Anyway, he looks like an anteater,” she said. She was trying to make me feel better. It was February, and I was sitting in her bright-white kitchen, the winter sun pouring in. The two of us were drinking tea.
“But I like anteaters,” I said, thinking of his long, narrow face and his small eyes, which seemed both young and old at the same time.
In Boston I’d once seen a painting by Manet: two angels, one with garish blue wings, surrounding the body of Christ, fresh from the cross, gaunt and bleeding. He looked gray — a man being flung from one world to another but still between places, as if he were turning to or from stone. The angels looked worried. One turned her head from Christ, but the other offered him comfort. What was striking was how the second angel looked: anxious, yes, but resolute, tending to the man so freshly dead, refusing to look away.

THE HEROIN ADDICT disappeared from my life for a while. Iowa City was a small town but also an anonymous one, where people knew how to keep to themselves. I loved its smallness and its anonymity. I loved my apartment. I loved teaching and tutoring, correcting worrier towarrior when a student wrote of Othello, “that great black worrier.” I loved the life of an adjunct, which meant I was off the hook for meetings and evaluations. I loved the looseness of my days, during which the heroin addict and I didn’t run into each other, not once. But we did live across the street from one another, and one day, for no particular reason, I began watching for him, hoping to see him. And I did.

http://thesunmagazine.org/issues/453/still_life

http://thesunmagazine.org/issues/453/still_life

Wednesday, May 1, 2013

Ode to my teachers...



                     Ode to my teachers  - Ugyen Tashi

Not easily forgotten, the supreme powers that be, 
the humble teacher to educate and free.
I shall treasure thee like the great wonders of the world, 
sail thee like a sea of knowledge.
Esteem thee like emperors of an invincible region;
Your teachings humble and kind bind my mind and shield it with glory.
I have seen you transform learners from every walks of kind, pilgrims on a walk to find…
A broader perspective of thy mind and thine…
Patrons of science and arts, filling their hearts at rapid rates…
I have always watched you in times wrapped in gladness, and sadness
You never tire of your educational madness.

Battling dusty chalk lines and virtuous psalms  
You toe the line of truth and kind, to calm
Nonstop bodily postures, gestures and continuous flow of speech;
Dedicatedly, educating I beseech thee, to preach your teachings
I shall not breach the contract of my indebted heart
Treasured and wishful I cast my light upon your art.
I shall praise thee in the name of my devoted god,
Broadening my mind and my light…                                               
You enlighten, heighten and tighten my love for knowledge
I shall prostate at thy feet and kiss thee with sweet memory
I shall never forget thee…
Imparting your soul upon me so that it leads to my own…

            

Saturday, April 20, 2013

Supplication to Zhabdrung, the Precious Jewel, (at whose feet one submits).

༼ཞབས་དྲུང་གསོལ་འདེབས༽



འཇིག་རྟེན་དབང་ཕྱུག་ཐུགས་རྗེ་རླབས་འཕྲེང་དབུས། །རྒྱལ་ཀུན་མཁྱེན་བརྩེའི་འདབ་སྟོང་རྒྱས་པ་ལ། །
ཕན་བདེའི་དྲི་བསུང་ཅིར་ཡང་སྤྲོ་བའི་གཉེན། །ངག་དབང་རྣམ་རྒྱལ་ཞབས་ལ་གསོལ་བ་འདེབས། །

In the mids of the waves of the compassionate Avalokiteshvara (all embracing universal leader),
Wherein blooms the knowledge and kindness of all Buddhas into thousand petals;
You are the source of every sweet fragrance of well-being,
We supplicate before Ngawang ‘Namgyal, the Precious Jewel, at whose feet one submits.
*In the midst of the waves of the compassion of Avalokiteshvara,
[you are the flower with] a thousand petals of wisdom and affection of all the Buddhas blooming.
You are the patron who spreads the fragrance of benefit and peace.
I pray at the feet of Ngawang ‘Namgyal.

མཁྱེན་པས་མ་རིག་མུན་པའི་ཚོགས་འཛོམས་ཤིང་། །བརྩེ་བས་གཞན་དོན་ཡལ་བར་མི་འདོར་བར། །
ནུས་པས་བདུད་དཔུང་འཇོམས་མཛད་ལྷ་ཡི་ལྷ། །ངག་དབང་རྣམ་རྒྱལ་ཞབས་ལ་གསོལ་བ་འདེབས། །

Wisdom dispels the darkness of ignorance;
Through loving kindness (affection), you do not forsake the welfare of others,
He is the God whose power destroys the assembly of evils;
May we pray at the feet of Zhabdrung.
*With your wisdom, you destroy the darkness of ignorance.
With your affection, you cherish the welfare of others.
With your power, you are god of gods who destroys the host of evil.
I pray at the feet of Ngawang ‘Namgyal.


ཁམས་གསུམ་སེམས་ཅན་འཁོར་བ་ལས་གྲོལ་ཞིང་། །འཆི་མེད་རྡོ་རྗེའི་སྐུ་མཆོག་རབ་བརྙེས་ནས། །
ཕྲིན་ལས་རྣམ་བཞིས་འགྲོ་བའི་དོན་མཛད་པ། །ཇི་སྲིད་འཚོ་ཞིང་གཞེས་པར་གྱུར་ཅིག་གུ །

May the sentient beings of the three realms be liberated from the cycle of existence;
Upon obtaining the supreme immortal Vajra Body,
May you serve the sentient beings through the four deeds (four kinds of enlightened activities).
May your life pass in prosperity as long as [you] live.
* May you free the sentient beings of the three realms from the cycle of existence;
May you attain the immortal adamant supreme body;
May you who serves the sentient beings through the four activities,
Remain in this world as long as [necessary].

བླ་མ་སྐུ་ཁམས་བཟང་བར་གསོལ་བ་འདེབས། །མཆོག་ཏུ་སྐུ་ཚེ་རིང་བར་གསོལ་བ་འདེབས།
འཕྲིན་ལས་དར་ཤིང་རྒྱས་པར་གསོལ་བར་འདེབས། །བླ་མ་དང་བྲལ་བ་མེད་པར་བྱིན་གྱིས་རློབས། །
[I] pray for the good health of Lama;
[I] pray for the longevity of the excellence of ‘Lama’s life;
[I] pray for the prosperity of your noble deeds; and
May [I] be blessed not to be separated from the Lama.
*I pray that the guru remain in good health,
I pray that he has extremely long life,
I pray that his activities flourish and thrive.
May I be blessed never to be separated from the guru.


ཕན་བདེ་འབྱུང་བའི་གནས་གཅིག་པུ། །བསྟན་པ་ཡུན་རིང་གནས་པ་དང་། །
བསྟན་པ་འཛིན་པའི་སྐྱེས་བུ་རྣམས། །སྐུ་ཚེ་རྒྱས་ཤིང་བརྟན་གྱུར་ཅིག །
May the teachings,  the only source of obtain the welfare (Buddha) last long and
May the holders of the teachings live long and stable.
OR
The only source to obtain welfare (Buddha),
May his teachings last long; and
The holder of the teachings.
May they live, long and stable.
*May the Buddha’s teachings the sole source
Of happiness and peace, remain very long.
May the persons who uphold the Buddha’s teachings
Have a stable and prosperous life.

ཆོས་རྔ་ཆེན་པོའི་སྒྲ་ཡིས་ནི། །སྡུག་བསྔལ་སེམས་ཅན་ཐར་གྱིས་ཤོག །
བསྐལ་པ་བྱེ་བ་བསམ་ཡས་སུ། །ཆོས་སྟོན་མཛད་ཅིང་བཞུགས་གྱུར་ཅིག །
May the sentient beings, who suffer, be liberated by the sound of your great religious drum;
May you live by preaching the dharma for (ten)inconceivable  million aeons and beyond.
*May the sound of the great dharma drum
liberate the sentient beings from suffering.
May [the teacher] who is expounding the dharma
Remain for inconceivable millions of aeons.


མི་འགྱུར་ལྷུན་པོ་སྐུ་ཡི་བཀྲ་ཤིས་ཤོག །ཡན་ལག་དྲུག་ཅུ་གསུང་གི་བཀྲ་ཤིས་ཤོག །
མཐའ་དང་དྲི་མེད་ཐུགས་ཀྱི་བཀྲ་ཤིས་ཤོག །རྒྱལ་བའི་སྐུ་གསུང་ཐུགས་ཀྱི་བཀྲ་ཤིས་ཤོག །
May there be the auspicious body of indestructible pile (Mount Meru);
May there be auspicious speech of sixty branches;
May there be auspicious mind of completeness and ordourlessness;
May there be the auspicious body, speech and mind of the Buddha.
*May there be the auspices of the immutable majestic body.
May there be the auspices of the speech with sixty branches [of melodies].
May there be the auspices of the mind which is boundless and stainless.
May there be the auspices of the enlightened body, speech and mind of the Buddha.

སྟོན་པ་འཇིག་རྟེན་ཁམས་སུ་བྱོན་པ་དང་། །བསྟན་པ་ཉི་འོད་བཞིན་དུ་གསལ་བ་དང་། །
བསྟན་འཛིན་ཕུ་ནུ་བཞིན་དུ་མཐུན་པ་ཡིས། །བསྟན་པ་ཡུན་རིང་གནས་པའི་བཀྲ་ཤིས་ཤོག །
The Buddha, who came to the world,
And whose teachings is as clear as the sunlight,
And his followers who have good relation like brothers and sisters (relatives),
May the teachings prevail forever.
OR
Descending of Lord Buddha to the mundane world,
His teachings which clear [darkness] like the sun rays,
His disciples who are close like relatives,
May his teachings last for eternity?

*
May there be the auspices of the teacher coming to the world,
May there be the auspices of the teachings shining like the sunlight,
May there be the auspices of the holders of the teachings being harmonious like kindred.
May there be the auspices of teachings remaining for a very long time.
Predicate: Predicate is everything but the subject.
བླ་མ་མ་བརྗེད་རྟག་ཏུ་གསོལ་བ་ཐོབ། །རང་སེམས་མ་ཡེངས་རང་ངོ་རང་གིས་ལྟོས། །འཆི་བ་མ་བརྗེད་ཆོས་ལ་སྐུལ་མ་ཐོབ། །སེམས་ཅན་མ་བརྗེད་སྙིང་རྗེ་སྔོ་སྨོན་གྱིས། །མི་མངོན་གནམ་མཁའི་དབྱིང་ཤེད་ནས། །དཔལ་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཞལ་རྫུན་མཁན། །ཐ་སྙད་ཀྱི་སླུ་བྲིད་གསུང་གསུངས་ནས། །ངེས་པའི་དོན་ལ་རྟོགས་དུས་མེད། །ཐ་སྙད་སྤོང་ཤིག་རས་ཆུང་པ། །ང་འཆི་བ་འཇིགས་ནས་རི་ལ་ཕྱིན། །

Saturday, March 23, 2013

The gift from my coy mistress

The four-year old strong bond between two of us vanished so easily a couple of years ago. I never thought that she would go far to this extend; dumping me in the worst pit ever, without any pain and pity for a new guy whom she met along the way. It truly was a painful moment in my whole-life time. I was left with my eyes brimming full of tears. I stood wordless, hopeless, speechless and senseless by her misbehavior. It indeed was a lifelong lesson taught by my coy mistress. 

 Through one of her friends, I heard that she was dating a guy and planning to be together for rest of their life. News came floating to my ears from miles apart. I couldn't get hold of myself when I was informed about her cruelty. I couldn't believe what I was hearing. So I made a phone call to confirm what she actually was doing. “What are you doing dear?” I inquired her in my softest tone, “I am at my husband's place right now, and I came here to meet his father.” She affirmed me proudly without any words of politeness and hung up the call. I felt as if somebody conked me with the most painful weapon on my head; that particular evening. I was completely broken and painfully left fragile into wee pieces of sorrow.

I was then instantly reminded of her vow, and the tears that she shed for me before departing at the bus terminal a year ago. Flashbacks came rushing. I went to drop her at the bus terminal. I helped her to carry things and load it on the bus. She was done with the training and got posted in one of the eastern hospitals. I was studying in the second year of my college that time. Before she got into the bus, she hugged me and gave me something wrapped in an envelope. “Ugyen! Do study hard, I will be always missing and waiting for you.” She advised me with some drops of tears on her face. Hardly did I speak any words to her; I couldn't even say a word because of the emotional trauma that I was undergoing. I wanted her to stay in little more by my side; the driver got inside and started the engine. She got in the bus and flipped over beyond my sight like a paper being blown away by the wind. I caught a taxi and went back to my hostel. I opened the envelope that she gave me upon reaching the hostel: it contained a small passport size photo of her when she was in primary classes and a thousand ngultrum note. I constantly cried upon seeing those things.     

 Even though she is not mine today, I am glad that her photo and the thousand ngultrum note still with me. I want to preserve it for eternity because she is so special and dear to my heart. She is my first love; I want to cherish her affections forever irrespective of what she did it to me. Lately, I heard that she is pregnant, I am so happy as if that expecting child is mine. I still love her and she would always be in my heart, imperishable by my thoughts.   

“I wish if it was really true, oh! yet another nightmare."

Friday, March 22, 2013

lord buddha




Life is short-lived. Being born as a Buddhist, it is important to be pious at times rather than always escaping with the cynical view of the world. Just forget ‘management’ for a while and digress into the world of Buddhism, it all about the twelve noble deeds of Lord Buddha. Take pride in it!


           སྟོན་པ་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་མཛད་པ་བཅུ་གཉིས་ཀྱི་སྐོར

དང་པོ༽ དགའ་ལྡན་གནས་ལས་འཛམ་བུ་གླིང་དུ་བྱོན་པའི་མཛད་པ       
འཇིག་རྟེན་གྱི་ཁམས་འདི་ནང་བདག་ཅག་གི་སྟོན་པ་ཉམས་མེད་ཤཱ་ཀྱའི་རྒྱལ་པོ་དེ་ སྲིད་པའི་ཁམས་འདི་ནང་མ་བྱོན་པའི་ཧེ་མ་དགའ་ལྡན་ལྷའི་གནས་ལུ་ལྷའི་བུ་དམ་པ་ཏོག་དཀར་གྱི་སྐྱེས་བ་བཞེས་ཏེ་ ལྷ་ཡི་འཁོར་རྣམས་ལུ་སངས་རྒྱས་འོད་སྲུང་གི་རྒྱལ་ཚབ་སྦེ་ཆོས་གནང་སྟེ་བཞུགས་ནུག ། ད་རེས་ཀྱི་ཚེ་ལོ་བརྒྱ་པའི་དུས་ལུ་འབབ་ལས་བརྟེན་དམ་པ་ཏོག་དཀར་གྱིས་་ཁོ་རང་གི་དབུ་རྒྱན་ཀྱི་རིན་པོ་ཆེའི་དབུ་ཞྭམོ་འདི་ཡང་ཕུད་འདི་ བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་བྱམས་པའི་དབུ་ལུ་བརྩུགས་གནང་པའི་ཁར་བྱམས་པ་འདི་དགའ་་ལྡན་ལྷའི་གཙོ་བོ་སྦེ་ཁྲི་མངའ་གསོལ་ཞུ་སྟེ་ ང་རང་ལྷོ་འཛམ་བུའི་གླིང་ལུ་སངས་རྒྱས་པར་བྱོན་ནི་འབད་ཐུགས་ཐག་གཅད་ནུག །

གཉིས་པ༽ ཡུམ་གྱི་ལྷུམས་སུ་ཞུགས་པའི་མཛད་པ །
སངས་རྒྱས་ཀྱི་དགའ་ལྡན་གྱི་ཡུལ་ལས་གླང་ཆེན་ཐལ་དཀར་གྱི་རྣམ་པ་སྤྲུལ་ཏེ་ ལྷོ་རྒྱལ་འཛམ་བུ་གླིང་ལུ་ཡུམ་སྒྱུ་མ་ལྷ་མཛེས་སྨྱུང་གནས་ཀྱི་གསོ་སྦྱོང་ལུ་བཞུགས་པའི་སྐབས་ལུ་ ཡུམ་གྱི་མཆན་གློ་གཡས་པ་ལས་ཡུམ་གྱི་ལྷུམ་སུ་ཞུགས་ནུག ། ཡུམ་གྱི་རྨི་ལམ་ནང་ གླང་ཆེན་ཐལ་དཀར་མཆེ་བ་དྲུག་འབད་མི་ཅིག་མོ་གི་ཁོག་པའི་ནང་ལུ་འཛུལ་ཚརཝ་ཅིག་ མོ་གི་ལུས་དང་སེམས་ལུ་སྔར་དང་མ་འདྲ་བའི་དགའ་བ་སྦོམ་བྱུང་སར་མཐོང་ནུག ། དེ་ལས་ཡུམ་སྒྱུ་མ་ལྷ་མཛེས་ཀྱིས་རྨི་ལམ་འདི་གི་རྟགས་མཚན་ཚུ་ བྲམ་ཟེ་ལུ་བཤད་པའི་སྐབས་ བྲམ་ཟེ་གིས་སྲས་ཁྱད་དུ་འཕགས་པ་ཅིག་འཁྲུངས་པའི་ལུང་བསྟན་གནང་ནུག །

གསུམ་པ སྐུ་འཁྲུངས་པའི་མཛད་པ
ཡུམ་རྒྱུ་མ་ལྷ་མཛེས་སྐུ་གཟུགས་ཀྱི་ཕོ་བའི་ནང་ལུ་བཞུགས་པའི་སྐབས་ལུ་ཡང་ ཡུམ་གྱི་མངལ་གནས་ལྷ་ཡི་གཞལ་་ཡེས་ཁང་སྦེ་བྱིན་གྱི་རླབས་ཏེ་ཟླཝ་ ༡༠ བཞུགས་ཏེ་ ས་ག་ཟླ་བའི་ཚེས་ ༡༥ ལུ་ ལུམ་པའི་ནི་ཚལ་ལུ་ ཡུམ་ལུ་ན་ཚ་མེད་པ་ཡུམ་གྱི་རྩིབས་ལོག་གཡས་པ་ལས་སྐུ་འཁྲུངས་ཚཝ་ཅིག་ཕྱོགས་བཞི་ལུ་གོམ་ཐེངས་བདུན་བདུན་བྱོན་པའི་ཤུལ་ལུ་ མེ་ཏོག་པདྨ་བདུན་བདུན་འཁྲུངས་ཏེ ལྷ་རྣམས་ཀྱིས་སྐུ་ཁྲུས་གསོལ་བ་དང་བསྟོད་པ་ཡང་ཕུལ་ནུག དེའི་སྐབས་སུ་ཀུན་དགའ་བོ་ལ་སོགས་པ་ཤཱ་ཀྱའི་བུ་ལྔ་བརྒྱ་དང་ གྲགས་འཛིན་མ་ལ་སོགས་པ་རྟེའུ་ལྔ་བརྒྱ་ཡང་ སྟབས་ཅིག་ལུ་སྐྱེས་ཏེ་ རྒྱལ་པའི་ཐུགས་འདུན་གེ་ར་གྲུབ་སོངམ་ལས་ སྲས་ཀྱི་མཚན་ཡང་རྒྱལ་སྲས་དོན་གྲུབ་ཟེར་བཏགས་གནང་ནུག རྒྱལ་སྲས་སྐུ་འཁྲུངས་འདི་ཞག་བདུན་ལངམ་ད་ ཡུམ་སྒྱུ་མ་ལྷ་མཛེས་བཤགས་ཏེ་སུམ་ཅུ་རྩ་གསུམ་ལྷའི་ཡུལ་ལུ་སྐྱེ་བ་བཞེས་ནུག །

བཞི་པ བཟོ་བའི་གནས་ལུ་མཁས་པར་སྦྱངས་བའི་མཛད་པ
སྐུ་ན་སྦོམ་སོང་ཞིནམ་ལས་ ཀུན་གྱི་བཤེས་གཉེན་དང་ སྲིན་བུའི་གོ་ཆ་ཟེར་མའི་སློབ་དཔོན་ཚུ་ལས་ ཡི་གུ་དང་རྩི་ལ་སོགས་པ་རིག་པའི་གནས་ལུ་མཁས་པར་སྦྱངས་ནུག ཞང་པོ་ལྷ་ལས་སྒྱུ་རྩལ་མ་འདྲཝ་དྲུག་ཅུ་རྩ་བཞི་ལ་སོགས་པ་ཡང་ལྷབ་སྟེ་བཟོ་བའི་གནས་ལ་མཁས་པར་སྦྱངས་ཞིནམ་ལས་ ཤཱ་ཀྱའི་རིགས་ཀྱི་གྱད་རྩ་རྣམས་དང་རིག་རྩལ་དང་ལུས་རྩལ་ལ་ལསོགས་འགྲནམ་ད་རྒྱལ་སྲས་ལུ་མ་ཐུབ་ལས རྒྱལ་ཁ་རྒྱལ་སྲས་ཀྱི་ཐོབ་ནུག  གཞན་ཡང་རྩིས་དང་བཟོ་  སྒྱུ་རྩལ་དང་ཆུ་རྩལ་རྐྱབ་ནི་ལ་སོགས་པ་སྦྱངས་པའི་ཚུལ་བསྟན་ཏེ་བཟོ་ཚུ་གི་་གནས་ག་ཅི་ལུ་ཡང་རྒྱལ་སྲས་ལུ་འགྲན་ཟླ་འབད་མ་ཚུགས་པར་མཁས་པ་ལུ་གྱུར་སོང་ནུག །


ལྔ་པ བཙུན་མོའི་འཁོར་གྱིས་བཞེས་པའི་མཛད་པ
རྒྱལ་སྲས་དགུང་ལོ་བཅུ་དྲུག་ལུ་ཕེབས་ད་ རྒྱལ་བློན་ཚུ་གིས་རྒྱལ་སྲས་ལུ་བརྩུནམོ་ཅིག་ཕུལ་དགོ་སྦེ་དྲང་སྲོང་གི་་ལུང་བསྟན་གནང་ནུག ། རྒྱལ་སྲས་ཀྱི་ཡང་བུད་མེད་སྐྱོན་ལྔ་དང་བྲལ་ཡོན་ཏན་བརྒྱད་དང་ལྡན་པའི་བུམ་ཡོད་པ་ཅིན་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་ལུ་བརྩུནམོ་སྦེ་བཞེས་ནི་ཨིན་ཟེར་གསུངས་ནུག ། དེ་འབདཝ་ལས་རྒྱལ་བློན་འབངས་གསུམ་བསྟུན་གྲོས་ཀྱི་ཐོག་ལུ་ བུད་མེད་ཀྱི་སྐྱོན་ལྔ་དང་བྲལ་ཡོན་ཏན་བརྒྱད་དང་ལྡན་པའི་ཤཱ་ཀྱ་ལག་ན་བེ་ཅོན་གྱི་བུ་མོ་ ས་འཚོ་མ་གྱིས་གཙོས་པའི་གྲགས་འཛིན་མ་དང་རི་དྭགས་སྐྱེས་ གསུམ་ལུ་འཁོར་ཉིས་ཁྲི་རེ་འབད་བསྡོམས་ཀྱིས་བཙུན་མོ་དྲུག་ཁྲི་ཐམ་པ་བཙུནམ་འབད་ཕུལ་ནུག །

དྲུག་པ འཁོར་བ་ལས་ངེས་པར་འབྱུང་བའི་མཛད་པ       
སངས་རྒྱས་པའི་དུས་ལུ་བབས་པ་སྔོན་གྱི་སྨོན་ལམ་གྱིས་བསྐུལ་ཏེ་ ཕོ་བྲང་གི་ཕྱོགས་བཞི་ལུ་ཁམས་སེང་ལུ་བྱོནམ་ད་ རྒ་བ་དང་ ན་བ་ ཤི་བ་ལ་སོགས་པའི་སྡུག་བསྔལ་ཚུ་དང་ཆོས་སྒྲུབ་མི་དགེ་སློང་ཚུ་མངོན་སུམ་འབད་གཟིགས་ཏེ་ འཁོར་བའི་སྡུག་བསྔལ་ལུ་ཐུགས་སྐྱོ་བ་དང་ དེ་ལས་རྐྱེན་འདི་གིས་རྒྱལ་སྲས་ཆོས་སྒྲུབ་པ་བྱོན་ནི་སྦེ་ཐུགས་ཐག་བཅད་དེ་  ཡབ་རྒྱལ་པོ་གིས་ ལོ་རྒྱུས་འདི་ཚུ་གསན་ཏེ་ ་རྒྱ་ལ་སྲས་་ཆོས་འབད་བར་མི་བཏང་ནིའི་དོན་ལུ་ཕོ་བྲང་དང་སྒོ་འདི་ཚུ་ལུ་སྲུང་རྒྱབ་ཚུ་བཙུགས་པའི་ཁར་ རྒྱལ་སྲས་ཐུགས་ཡེངས་བཅུག་ནིའི་དོན་ལུ་གླུ་དབྱངས་དང་རྩེདམོ་ཚུ་ཡང་ལེ་ཤཱ་ཅིག་སྤྱན་འབུལ་ཞུ་ནུག ། ཨིན་རུང་རྒྱལ་སྲས་དེ་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་ལུ་སྨོན་ལམ་བཏབ་མི་འདི་ དུས་ལུ་བབས་ལས་ནུབ་མོ་ལྷའི་དབང་པོ་བརྒྱ་བྱིན་དང་ཚངས་པ་རྒྱལ་ཆེན་བཞི་ལ་སོགས་པའི་སྐྱབས་མགོན་ཚུ་གིས་སེར་སྐྱའི་གྲོང་ཁྱེར་ལས་དཔག་ཚད་བཅུ་གཉིས་ཀྱི་ས་ཁར་བྱོན་སོང་ནུག ། དེ་ལས་རྒྱལ་སྲས་ཀྱིས་སྐུ་གཟུགས་ལས་རིན་པོ་ཆེའི་རྒྱན་དང་ན་བཟའ་ཚུ་ཕུད་གནང་སྟེ་ ལྷ་དང་ལྷ་མིན་ཚུ་གིས་དགེ་སློང་གི་ན་བཟའ་ཕུལ་ནུག ། ཤུལ་ལས་ རྒྱལ་སྲས་འདི་ཕྱི་རོལ་པའི་མུ་སྟེགས་པ་འདི་ཚུ་དང་མཉམ་ཅིག་འཇའ་རོགས་ག་ཡང་མེད་པར་སྤྱངས་འཁྱམས་ཏེ་བཞུགས་ནུག་ཟེར་ཡབ་ཀྱི་གསན་ཏེ་  ཡབ་ཀྱིས་མི་༣༠༠ དང་ཡུམ་གྱིས་མི་༢༠༠ རྒྱལ་སྲས་ཀྱི་ཕྱག་ཞུ་བར་བཏང་ནུག ། དེ་ནང་ལས་གཞན་ཚུ་ག་ར་ལོག་བཏང་རུང་ ཀུན་ཤེས་ཀོོའུ་ནི་ན་ཡ  རྟ་ཐུལ་  རླངས་པ་  མིང་ཆེན་དང་བཟང་ལྡན་ཚུ་རྒྱལ་སྲས་ཀྱི་ཕྱག་ཞུ་སྟེ་  ཁོང་ལྔ་ཤུལ་ལས་  སངྱས་ཀྱི་སློབ་མ་དང་པོ་འཁོར་ལྔ་སྡེ་བཟང་པོ་འདི་ཨིན།

བདུན་པ དཀའ་བ་སྤྱད་པའི་མཛད་པ
རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་གོ་འཕང་དེ་ དཀའ་བ་དཔག་ཏུ་མེད་པ་བཅད་དེ་ བསྒྲུབ་གོ་ཟེར་སྟོན་ནིའི་དོན་ལུ་ཕྱི་རོལ་པའི་སློབ་དཔོན་རིང་འཕུར་དང ལྷག་སྤྱོད་ཚུ་ལས་འཇིག་རྟེན་པའི་བསམ་གཏན་བསྒོམ་ནི་ལྷབ་ཏེ་ སློབ་དཔོན་ཚུ་དང་ཡོན་ཏན་འདྲ་མཉམ་སོང་ས་ཅི་རུང་ ཡོན་ཏན་དེ་གིས་ཁམས་གསུམ་འཁོར་བ་ལས་ གྲོལ་མི་ཚུགས་སྦེ་ཟེར་གསུངས་ཏེ་ དེ་ལས་ཆུ་ཀླུང་ནེེེ་རཉྫ་ནའི་འགྲམ་ལུ་བྱོན་ཞིནམ་ལས་ ལོ་དང་པ་གཉིས་ལུ་ འབྲས་ཕུད་རྡོག་རེ་བཞེས་ ལོ་བར་པ་གཉིས་ལུ་ཆུ་ཐིག་པ་རེ་བཞེས་ ལོ་མཐའ་མ་གཉིས་ལུ་ག་ནི་ཡང་མ་བཞེས་པ་ལོ་དྲུག་དཀའཝ་སྤྱད་དེ་ ཏིང་ངེ་འཛིན་བསྒོམ་ཏེ་བཞུགསཔ་ད་ ཕྱོགས་བཅུའི་སངས་རྒྱས་རྣམས་ཀྱིས་ དཀའ་ཐུབ་ཆོས་ཀྱི་འཚང་མི་རྒྱ བདེ་བར་ལོང་ལ་ཤཱ་ཀྱའི་བུ ཟེར་གསུངས་ཏེ་ དཀའ་ཐུབ་ལས་ཡར་བཞེངས་བཅུག་ནུག   

བརྒྱད་པ བྱང་ཆུབ་སྙིང་པོར་གཤེགས་པའི་མཛད་པ
བདེ་བར་གཤེགས་པ་ཚུ་གི་བསྐུལ་མ་ལུ་བརྟེན་ཏེ་རྒྱལ་སྲས་དོན་གྲུབ་དཀའ་ཐུབ་ལས་ཡར་བཞེངས་ཏེ་ རྡེ་རྗེ་ལྟ་བུའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་སྒོམ་པའི་གནས་འཚོལ་བར་བྱོན་པའི་ལམ་ཁར་ཞིང་པའི་བུ་མོ་ཡིས་འོ་ཐུག་སྦྲང་རྩིའི་སྙིང་པོ་ཅན་ཕུལ་མི་དེ་བཞེས་པ་ཙམ་གྱིས་ སྐུ་གཟུགས་ཧེ་མ་དཀའ་བ་སྤྱད་དེ་གནག་པོ་ལུ་འགྱུར་ཏེ་ཡོད་མི་འདི་ཡལ་ཏེ་ སྐུ་གཟུགས་མཚན་དང་དཔེ་བྱེད་ཀྱིས་བརྒྱན་འདི་གསེར་གྱི་མདངས་ལུ་འགྱུར་སོང་ནུག དེ་ལས་སངས་རྒྱས་པའི་གནས་རྒྱ་གར་རྡོ་རྗེ་གདན་ལུ་བྱོན་པའི་ལམ་ཁར་རྩ་མཁན་བཀྲིས་ལས་རྩྭ་ཀུ་ཤ་ཆག་པ་ཅིག་བཞེས་ཏེ་རྡོ་རྗེ་གདན་བྱང་ཆུབ་ཤིང་གི་རྩ་བར་རྩྭ་ཀུ་ཤའི་གདན་ལུ་བཞུགས་ཏེ་ དེ་སྦེ་གསུངས་ནུག   སྟན་འདིར་བདག་གི་ལུས་འདི་སྐམ་ཀྱང་རུང་ པགས་པ་རུས་པའི་ཚོགས་རྣམས་ཞིག་ཀྱང་རུང་ བསྐལ་མང་རྙེད་དཀའི་བྱང་ཆུབ་མ་ཐོབ་བར སྟན་འདི་ལས་ནི་འགུལ་བསྐྱོད་མི་བྱའོ

དགུ་པ བདུད་བཏུལ་པའི་མཛད་པ
རྒྱལ་སྲས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ སངས་རྒྱས་ནི་འབདཝ་ད་བདུད་སྡིག་ཅན་གྱིས་གཙོས་པའི་ བདུད་དམག་བྱེ་བ་ཁྲག་ཁྲིག་གི་དཔུང་ཚོགས་ཚུ་ ངལ་མ་རངས་པར་ཞི་རྒྱས་དབང་དྲག་གི་དམག་སྣ་ཚོགས་ གཡོ་ཐོག་ལས་བར་ཆད་བརྩམས་རུང་བྱང་ཆུབ་སེམས་པའི་སྐུའི་བ་སྤུ་ཙམ་ཅིག་རང་གཡོ་མ་ཚུགས་པར་ མཐའ་ན་མཇུག་གཏན་གྱི་བདེ་བ་རྫོགས་པའི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་ གོ་འཕང་མངོན་སུམ་དུ་ཐོབ་ནུག །
བཅུ་པ མངོན་པར་རྫོགས་པ་སངས་རྒྱས་པའི་མཛད་པ
དེ་ལས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་མཆོག་ས་ག་སླ་བའི་ཚེས་ ༡༥ ནམ་གུང་གི་ཆར་ བསམ་གཏན་བཞི་པའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་ལུ་མཉམ་པར་བཞག་ནས་་་ ཐོ་རངས་རྒྱལ་རྔ་བརྡུང་དུ་ཉེ་བ་ན་ རྡོ་རྗེ་ལྟ་བའི་ཏིང་ངེ་འཛིན་གྱིས་ ཤེས་སྒྲིབ་བཅོམ་སྦེ་སངས་རྒྱས་ནུག །

བཅུ་གཅིག་པ ཆོས་ཀྱི་འཁོར་ལོ་བསྐོར་བའི་མཛད་པ
བདེ་བཞིན་གཤེགས་པ་སངས་རྒྱས་བདུན་ཕྲག་བདུན་སོང་བའི་ཤུལ་མར་ ལྷའི་དབང་པོ་བརྒྱ་བྱིན་དང་ཚངས་པ་གཉིས་ཀྱིས་ གསོལཝ་བཏབ་པའི་ངོ་ལུ་ས་གནས་ ཝ་ར་ན་སི་དྲང་སྲོང་ལྷུང་བ་རིགས་དྭགས་ཀྱི་ ནགས་འཚལ་ནང་འསྦེ་འཁོར་ལྔ་སྡེ་གིས་གཙོས་པའི་ལྷ་ཀླུ་མི་གསུམ་གྱི་འཁོར་ཚུ་བཀའ་དང་པོ་བདེན་པ་བཞིའི་ཆོས་ཀྱི་འཁོར་ལོ་བསྐོར་ནུག །

 བཅུ་གཉིས་པ སྐུ་མྱ་ངན་ལས་འདས་པའི་མཛད་པ
དོན་མཐར་ཐུག་ལུ་ སངས་རྒྱས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཚུ་ངོ་བོ་ཆོས་ཀྱི་སྐུ་ལས་གཡོ་བ་ག་ནི་ཡང་མེད་པ་བཞིན་དུ་ རྣབ་པ་གདུལ་བྱ་སེམས་ཅན་སོ་སོའི་མཐའ་དོན་ལུ་ མཛད་པ་འདྲ་མི་འདྲ་ལེ་ཤ་ཅིག་མཛད་ཡོད་མི་ཚུ་ཡང་ ང་བཅས་སྐྱེ་བོ་ཕལ་པ་ཚུ་གིས་མཐར་རྒྱ་ཆོདཔ་ལཱ་ཁག་ཅིག་ཨིན་རུང་ ཇི་སྐད་དུ་་་་རྒྱལ་བ་དེ་ལྟར་བརྒྱད་བཅུ་ལ །། ཐུབ་མཆོག་དམ་པ་མྱ་ངན་འདས །། ཟེར་གསུངས་དོ་བཟུམ་ སྟོན་པ་བཅོམ་ལྡན་འདས་ འཛམ་བུ་གླིང་ལུ་དགུང་ལོ་བརྒྱད་བཅུ་གི་རིང་སེམས་ཅན་གྱི་འགྲོ་དོན་རྒྱ་ཆེན་པོ་སྦེ་མཛད་དེ་བཞུགས་པའི་མཐའ་མར་ ང་བཅས་ག་ར་ཨིན་རུང་སྐྱེས་བའི་མཐའ་མར་ཤི་བ་འདི་ ངེས་པར་དུ་ཡོད་པའི་བརྡ་ལུ་ གྲོང་ཁྱེར་རྩྭ་མཆོག་གྲོངས་ལུ་ སྐུ་མྱ་ངན་ལས་འདས་ནུག །



རྒྱབ་རྟེན་དཔེ་ཆ
༡༽ སྐལ་བཟང་ཡིད་ཀྱི་དགའ་སྟོན་  མཛད་པ་པོ་ དབྱངས་པའི་སློབ་དཔོན་འཆི་མེད་ ཤོག་གྲངས་ ༤༦ 
༢༽ དུང་དཀར་ཚིག་མཛད་ཆེན་མོ་ མཛད་པ་པོ་ དུང་དཀར་སློབ་བཟང་འཕྲིན་ལས ཤོག་གྲངས་ ༡༧༣༩
༣༽ ཞལ་འདོན་ཕྱོགས་བསྒྲིགས་དད་པའི་འཇུག་ངོག་ཞེས་བྱ་བ་བཞུགས་སོ་ མཛད་པ་པོ སློབ་དཔོན་ར་མེ་ཤ་ཅནྡར་ནེ་གཱི  ཤོག་གྲངས་ ༡༦
༤༽ ལྷོ་འབྲུག་ཆོས་འབྱུང་ མཛད་པ་པོ་ སྐྱབས་རྗེ་དགེ་འདུན་རིན་ཆེན་ ཤོག་གྲངས་ ༡༡